Dekret warszawski jest pewnym ewenementem na skalę światową, rzadko bowiem zdarza się, aby prawo sprzed 70 lat nadal odgrywało ogromną rolę dla licznego kręgu adresatów.
Dekret o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy z 26.10.1945 r. potocznie zwany również dekretem Bieruta wszedł w życie 21.11.1945 r. i z tą datą pozbawił ówczesnych właścicieli prawa własności do nieruchomości gruntowych położonych na terenie gminy m.st. Warszawy.
Właściciele oraz w niektórych przypadkach – użytkownicy nieruchomości od dnia ich objęcia w posiadanie przez gminę mieli 6 miesięcy na wystąpienie z wnioskiem o przyznanie im prawa „wieczystej dzierżawy” odpowiednika dzisiejszego prawa użytkowania wieczystego do przejętych nieruchomości, jednakże wnioski te w znakomitej większości były rozpatrywane negatywnie.
Dopiero po zmianie ustroju, w latach 90-tych stosunek organów administracji publicznej do owych wniosków uległ zmianie i decyzje odmowne z lat 40-tych, 50-tych zaczęły być kwestionowane.
W konsekwencji aktualnie rozpoznaniu podlegają niektóre wnioski złożone w latach 40-tych ubiegłego wieku. Postępowania te – oprócz problemów związanych z ustaleniem kręgu spadkobierców ówczesnych właścicieli i ich danych adresowych – komplikuje również fakt, iż owe nieruchomości w ciągu ostatnich 70ciu lat były użytkowane, nabywane lub zabudowywane przez podmioty trzecie, które również podnoszą liczne roszczenia przysługujące im do danej nieruchomości lub roszczenia, które powstaną w sytuacji zwrotu gruntów spadkobiercom byłych właścicieli.
Ww. rodzaje spraw oprócz tego, że z reguły są bardzo skomplikowane i trudne do rozstrzygnięcia z uwagi m.in. na lakoniczność i niekompletność samego dekretu, stanowią dla nas wyzwanie i źródło satysfakcji, jako że dotyczą jednych z ciekawszych zagadnień prawnych. Można powiedzieć nawet, że jesteśmy ich pasjonatami.